Η Ελλάδα του σήμερα αρέσει στον Χριστόφορο Παπακαλιάτη; Τον ανησυχεί; Διατηρεί την ψυχραιμία του και την αισιοδοξία του βιώνοντας τη σύγχρονη πραγματικότητα;
«Την ψυχραιμία μου μπορεί να τη διατηρώ, όμως η αισιοδοξία μου έχει πλέον κλονιστεί αν αναλογιστείς το τι βλέπω καθημερινά γύρω μου και το πώς εξελίσσονται τα δρώμενα σε όλη την Ευρώπη. Είμαι αισιόδοξος, αλλά όχι αφελής. Είναι πάρα πολύ δύσκολη η περίοδος που διανύουμε. Αγριευτικά δύσκολη, μια και υπάρχει λάθος εκπαίδευση, μηδέν γνώση και τρομερά αρνητική πόλωση» τόνισε στο TV Έθνος.
-Θα μπορούσε να σας εμπνεύσει η πολιτική, όπως συμβαίνει με τον έρωτα; Θα θέλατε να μιλήσετε για κάτι άλλο εκτός από τον έρωτα;
«Η πολιτική έτσι όπως έχει εξελιχθεί μόνο σαν κάτι τρομερά αντιφατικό και δυσάρεστο θα μπορούσε να με εμπνεύσει. Οχι σαν κάτι αισιόδοξο και φωτεινό. Πιστεύω ότι σε αυτήν την ταινία, με αφορμή τον έρωτα, μιλάω και για άλλα πράγματα.»
-Οπότε στο ερώτημα «έρωτας vs πολιτική» απαντάτε…
«Έρωτας!»
-Το είδος του κινηματογράφου που υπηρετείτε αποτελεί το αντίπαλον δέος στο weird cinema;
«Oχι. Ο κινηματογράφος είναι τέχνη και η τέχνη αυτή αφορά και χωράει όλους, χωρίς να είναι απαραίτητα κανείς αντίπαλος κανενός. Δεν είναι γήπεδο ο κινηματογράφος, ούτε οι καλλιτέχνες είναι παίκτες στα αποδυτήρια που περιμένουν να βγουν στον αγώνα. Δεν κάθεται κανείς να γράψει μια ταινία με στόχο να νικήσει κανέναν, ούτε κανείς πάει στο γύρισμα να σκηνοθετήσει με στόχο να ισοπεδώσει κάποιον. Πιστεύω ότι σε τέτοιες δουλειές, αν υπάρχει αντίπαλος, αυτός συνήθως είναι μόνο ο ίδιος μας ο εαυτός.»
